เล่นเปียโนให้ผู้ป่วยติดเตียง: ของขวัญที่ผมไม่เคยได้มอบให้เหล่าโกวของผม

เมื่อวานนี้ ผมมีโอกาสได้ไปเล่นเปียโนให้กับผู้สูงอายุที่บ้านพักคนชราเป็นครั้งแรกเลยครับ คราวนี้ ผมได้รับเชิญให้เข้าไปเล่นในห้องเล็ก ๆ ห้องหนึ่งที่มีผู้สูงอายุหกคนที่นอนติดเตียง ทุกคนไม่สามารถลุกจากเตียงได้เลย โชคดีมากที่ผมไปถึงก่อนเวลาอาหารประมาณหนึ่งชั่วโมง ทุกคนเลยยังตื่นอยู่พอดี

พูดตรง ๆ เลย ตอนแรกผมไม่แน่ใจว่าจะเจอกับอะไรบ้าง “พวกเขาจะชอบเพลงที่เราเลือกไหม?” “คีย์บอร์ดเก่าของเราจะเสียงเพราะพอรึเปล่า?” “แล้วถ้าเงียบกันหมดเลย เราควรทำยังไงดี?” นี่คือคำถามในหัวของผมก่อนที่จะเริ่มเล่น

บางคนอาจจะรู้แล้วว่าก่อนหน้านี้ ผมเคยมีประสบการณ์เล่นเปียโนในที่สาธารณะมาบ้าง ตอนที่ไปเล่นให้คนไข้ที่โรงพยาบาล ซึ่งถือว่าเป็นก้าวที่ใหญ่มากสำหรับผม เพราะเมื่อก่อนผมเคยตื่นเต้นและประหม่าเวลาเล่นต่อหน้าคนแปลกหน้า แต่แปลกมาก ครั้งนี้ผมกลับไม่รู้สึกประหม่าเลยแม้แต่น้อย มันไม่มีความกดดันแบบที่เคยรู้สึกตอนเล่นในล็อบบี้โรงพยาบาล อาจเป็นเพราะห้องมันเล็ก เงียบ และผมเล่นให้แค่ไม่กี่คนก็ได้มั้งครับ

ห้องที่ผมจะเล่นนั้นเล็กมากจริง ๆ ครับ ตอนที่ผมบอกเจ้าหน้าที่ว่าจะเล่นในห้องนี้ ทุกคนดูแปลกใจ เพราะเตียงวางชิดกันมากจนแทบไม่มีที่วางคีย์บอร์ดเลย แต่ผมก็ลองดู โชคดีที่คีย์บอร์ดของผมพอดีเป๊ะ ถ้าใหญ่กว่านี้อีกนิดคงวางไม่ได้แน่ ก่อนจะเริ่มเล่น ผมต้องแนะนำตัวกับผู้สูงอายุในห้องก่อน ทุกคนนอนอยู่บนเตียง มองผมด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัยและความสนใจ ผมเลยแนะนำตัวว่า ผมชื่ออะไร เป็นนักเรียนมัธยม และที่มาวันนี้ก็เพื่อมาแบ่งปันเสียงดนตรีให้ทุกคนครับ ระหว่างที่ผมพูดอยู่ จู่ ๆ ผู้สูงอายุคนหนึ่งก็พูดขึ้นว่า “อ๋อ หนูต้องเป็นเด็กผู้ชายที่บอกว่าจะมาเล่นเปียโนนี่แน่เลย!”

ผมยิ้มเลยครับ สัปดาห์ก่อนหน้านี้ ผมเคยแวะมาทักทายทุกคนก่อนครั้งหนึ่ง เพื่อถามว่าพวกเขาโอเคไหมถ้าผมจะมาเล่นให้ฟัง ผมไม่คิดเลยว่าจะมีใครจำได้ พอได้ยินแบบนั้นก็รู้สึกดีมากเลยครับ มันทำให้ผมรู้สึกเหมือนตัวเองไม่ใช่แค่คนนอกที่ถือคีย์บอร์ดมาคนหนึ่ง แต่เหมือนเป็นคนที่พวกเขารอคอย

ก่อนจะเริ่มเล่น ผมก็หยิบของที่เตรียมมาออกมาแจก เป็นขนมเค้กชิ้นเล็ก ๆ กับเครื่องดื่มเล็กน้อย เผื่อทุกคนจะได้มีอะไรอร่อย ๆ ทานไปด้วยระหว่างที่ฟังเพลง เหมือนเป็นคอนเสิร์ตยามบ่ายเล็ก ๆ เลยครับ

แล้วผมก็นั่งลงหน้าคีย์บอร์ด เตรียมจะเริ่มเล่นเพลงแรก

ผมเริ่มด้วยเพลง “ยามเย็น” ซึ่งเป็นเพลงไทยที่หลายคนรู้จัก แต่งโดยในหลวงรัชกาลที่ 4 แต่ทันทีที่กดคีย์แรกลงไป ผมก็รู้เลยว่ามีบางอย่างผิดปกติ เสียงที่ออกมาจากคีย์บอร์ดฟังดูแปลก ๆ กลวง ๆ แล้วก็แตก ๆ ไม่เหมือนเสียงนุ่ม ๆ ที่ผมเคยเล่นที่บ้านเลย บอกตามตรงว่าผมรู้สึกรำคาญใจมาก

ตอนนั้นผมแทบจะหยุดแล้วขอโทษเรื่องเสียงไปเลย แต่พอมองขึ้นไปที่ผู้สูงอายุ ทุกคนยังคงมองมาที่ผม ไม่มีใครดูผิดหวังหรือสงสัยเลย พวกเขาแค่ฟัง

ผมเลยตัดสินใจเล่นต่อ

(ในบล็อกหน้าผมจะมาเล่าเรื่องการแสดงในรอบอื่น ๆ ด้วยนะครับ!!!)

แล้วระหว่างที่ผมเล่น อยู่ ๆ ก็เกิดสิ่งที่ไม่คาดคิดขึ้นมา ผมเริ่มจินตนาการว่าผมกำลังเล่นให้เหล่าโกวของผมฟัง เหล่าโกวของผมเพิ่งเสียไปเมื่อต้นปีนี้ และผมไม่เคยมีโอกาสได้เล่นเพลงให้เหล่าโกวฟังเลย ตอนใกล้เสีย เหล่าโกวก็เป็นคนติดเตียงเหมือนกัน ผมเคยคิดอยู่ตลอดว่าอยากจะเล่นเพลงนุ่ม ๆ ให้เหล่าโกวฟังสักครั้ง แม้เพียงครั้งเดียวก็ยังดี และในช่วงเวลานั้นเอง ที่ผมนั่งอยู่ในห้องกับผู้สูงอายุที่มีสภาพคล้ายกับเหล่าโกวของผม มันเหมือนกับว่าผมกำลังเล่นเพลงนั้นเพื่อเหล่าโกว ผ่านทางพวกเขา

ความคิดนั้นคือจุดเปลี่ยนสำคัญสำหรับผมเลยครับ ผมหยุดกังวลเรื่องเสียงคีย์บอร์ด เสียงที่แปลก หรือโน้ตที่หลุดไป ผมเริ่มใส่ใจกับ “ความรู้สึก” ที่อยู่ในแต่ละคีย์แทน ผมไม่ได้แค่เล่นเพลง ผมกำลังมอบบางสิ่งบางอย่างจากหัวใจของผมให้กับพวกเขา แม้เสียงจะไม่สมบูรณ์แบบ แต่มันก็รู้สึกเหมือนว่าดนตรีของผมไปถึงใจพวกเขาได้

ระหว่างที่เล่น มีคุณตาคนหนึ่งยิ้มขึ้นมา ส่วนคนอื่นก็พยักหน้าช้า ๆ ไปตามจังหวะเพลง ไม่มีใครพูดอะไรเลย แต่ผมรู้สึกได้ว่า บรรยากาศในห้องมันเปลี่ยนไป มันยังคงเงียบอยู่ แต่กลับเต็มไปด้วยความรู้สึกบางอย่าง

และตอนนั้นเอง ผมก็ได้เรียนรู้อะไรบางอย่างว่า “เจตนา” สำคัญกว่าความสมบูรณ์แบบ ความตั้งใจที่ผมมีในการมาแบ่งปันดนตรีกับผู้สูงอายุเหล่านี้ แม้เราเพิ่งเจอกันแค่ครั้งเดียว ก็มีความหมายมากกว่าการเล่นได้ถูกต้องทุกตัวโน้ต

ในบล็อกหน้า ผมจะมาแชร์ความรู้สึกหลังการแสดง และคลิปเล็ก ๆ จากการแสดงเพิ่มเติมนะครับ

แล้วเจอกันครับ

– ทีม