Music and Moments at บ้านศิริวัฒนธรรม

นี่เป็นครั้งที่สี่ที่ผมไปเยี่ยมบ้านพักคนชรา แต่เป็นครั้งแรกที่ผมไปที่ “บ้านศิริวัฒนธรรม” ซึ่งตั้งอยู่ในจังหวัดราชบุรี

เพื่อให้เข้าใจบริบท บ้านศิริวัฒนธรรมก่อตั้งขึ้นโดยคู่สามีภรรยาคู่หนึ่งที่ต้องการดูแลผู้สูงอายุที่ถูกทอดทิ้งโดยญาติผู้ใหญ่ ผู้สูงอายุเหล่านี้ไม่มีใครให้พึ่งพิงเลย จึงทำให้คู่สามีภรรยาคู่นี้ตัดสินใจเปิดบ้านและรับพวกเขาเข้ามาอยู่ สิ่งที่เริ่มต้นจากความตั้งใจช่วยเหลือเพียงไม่กี่ชีวิตได้กลายเป็นภารกิจเต็มเวลาในวันนี้ บ้านหลังนี้สามารถรับดูแลผู้สูงอายุได้มากกว่า 60 คน สิ่งที่ผมประทับใจที่สุดคือความตั้งใจที่จะดูแลผู้สูงอายุแต่ละคนเหมือนลูกของตัวเอง ทุกวันพวกเขาจะตื่นตั้งแต่ตี 3 เพื่อช่วยพาผู้สูงอายุแต่ละคนไปอาบน้ำ ให้แน่ใจว่าทุกคนสะอาด สบายตัว และพร้อมที่จะเริ่มต้นวันใหม่ บ้านหลังนี้เป็นองค์กรไม่แสวงหากำไรที่ดำเนินการทั้งหมดด้วยการบริจาคจากผู้ใจบุญ ทุกสิ่งทุกอย่างในบ้าน ตั้งแต่เตียง อาหาร จนถึงน้ำ ดำเนินไปได้ด้วยน้ำใจของผู้คน

หลังจากที่ผมได้พูดคุยและรู้จักกับเจ้าของบ้านมากขึ้น ผมได้รับเชิญให้แสดงดนตรีในสองห้อง คือห้องของผู้ชายและห้องของผู้หญิง

ห้องของผู้ชายเป็นจุดเริ่มต้นของผม ขณะที่ผมกำลังจัดเตรียมคีย์บอร์ด ผู้ชายบางคนที่ยังพอเดินได้ก็ลุกขึ้นหยิบเก้าอี้มานั่งข้างหน้าผม ส่วนคนอื่นนอนอยู่บนเตียงด้านหลังแต่ก็มองผมด้วยความอยากรู้ ก่อนเริ่มเล่น ผมได้แนะนำตัวเองสั้น ๆ ว่า“สวัสดีครับทุกๆ ท่านนะครับ ผมชื่อทีม อายุ 16 ปี อยู่ชั้น ม.5 และวันนี้ผมจะมาเล่นเปียโนให้ทุก ๆ ท่านฟังนะครับ ก็หวังว่าทุกคนจะมีความสุขกับเสียงเพลงนะครับ!”

เมื่อผมเริ่มเล่น ห้องก็เริ่มมีชีวิตชีวาขึ้น บางคนโยกเท้าตามจังหวะ บางคนพยักหน้ารับรู้ และบางคนหลับตาพร้อมรอยยิ้มเล็ก ๆ เหมือนเสียงเพลงพาพวกเขาย้อนความทรงจำ

เมื่อจบการแสดง ทุกคนดีใจมาก บางคนปรบมือ บางคนยิ้มอบอุ่น และบางคนเรียกผมไปที่เตียงเพื่อแสดงความขอบคุณ

Grandpa even gave me a Lactasoy ❤️

จากนั้นผมเดินไปยังห้องของผู้หญิง บรรยากาศที่นี่แตกต่างจากห้องของผู้ชายมาก ประมาณ 90% ของผู้สูงอายุในห้องนี้นอนติดเตียง ผมวางคีย์บอร์ดตรงกลาง ปรับเสียงให้ดังกระจายไปทั่วห้อง แล้วเริ่มเล่น มีผู้หญิงบางคนหลับตาเหมือนกำลังดื่มด่ำกับเสียงเพลง ส่วนบางคนก็หันหน้ามาหาผมอย่างตั้งใจฟัง

เมื่อผมเล่นจบ มีผู้หญิงบางคนเรียกผมไปที่เตียง พวกเขาจับมือผม ขอบคุณอย่างนุ่มนวล และมีคุณยายคนหนึ่งแนะนำว่าอยากให้ผมเล่นเพลง “Blue Danube” ในครั้งหน้า

ขณะที่ผมเดินออกจากห้อง ผมยังคงรู้สึกอบอุ่นจากช่วงเวลาสั้น ๆ เหล่านั้น การเห็นรอยยิ้มของพวกเขาทำให้วันของผมสดใสขึ้นจริง ๆ

สิ่งที่ผมประทับใจที่สุดจากวันนี้คือความแตกต่างของบรรยากาศในแต่ละห้อง แต่เสียงเพลงเหมือนเป็นสะพานเชื่อมโยงความรู้สึกระหว่างกัน ในห้องผู้ชาย พลังงานจะชัดเจนกว่า เพราะผู้คนลุกขึ้นนั่ง ดู และมีส่วนร่วม ส่วนในห้องผู้หญิงบรรยากาศเงียบกว่า แต่น้ำใจและความเชื่อมโยงนั้นลึกซึ้งไม่แพ้กัน บางครั้งอาจอยู่ในสายตาที่จ้องมอง บางครั้งอยู่ในมือที่ยื่นมาจับมือผม

ประสบการณ์นี้เตือนใจผมว่าเราไม่เคยรู้เลยว่าการกระทำของเราจะมีความหมายกับใครมากแค่ไหน ผมมาเล่นโดยไม่ได้คาดหวังอะไร ไม่แน่ใจว่าผู้สูงอายุจะตอบรับเสียงเพลงของผมอย่างไร โดยเฉพาะในครั้งก่อน ๆ ที่ผมไปเยี่ยมบ้านพักคนชราที่ต้องเสียค่าใช้จ่าย ซึ่งมักเจอกับความเงียบและความรู้สึกขอบคุณที่น้อยกว่าที่นี่ แต่หลังจากที่ผมเล่นในทั้งสองห้อง เห็นรอยยิ้มของพวกเขาก็ทำให้ใจผมอบอุ่นขึ้นทันที มีบางอย่างที่พิเศษมากที่ผมได้มอบความสุขผ่านเสียงเพลงให้กับผู้สูงอายุที่มีปัญหาสุขภาพและไม่มีญาติให้พึ่งพิง

มันทำให้ผมคิดถึงความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนระหว่างความมั่งคั่งและความกตัญญู บางครั้งคนที่มีทรัพย์สินน้อยกว่ากลับดูเหมือนจะซาบซึ้งกับความหมายของความรักและความกรุณาในสิ่งเล็ก ๆ มากกว่า เตือนใจผมว่าความกตัญญูที่แท้จริงนั้นมาจากหัวใจ ไม่ใช่สิ่งที่เรามี

สุดท้ายแล้ว มันไม่ใช่สิ่งที่เรามอบให้ แต่น้ำใจและความตั้งใจที่อยู่เบื้องหลังต่างหากที่ทำให้เกิดความหมายอย่างแท้จริง

– ทีม