กลับสู่สองบ้านพักคนชราที่คุ้นเคย #2

หลังจากที่ผมเล่นเสร็จที่บ้านพักคนชราแห่งแรก ผมเก็บคีย์บอร์ดของตัวเอง ทักทายและขอบคุณเจ้าหน้าที่รวมถึงคุณตาคุณยายทุกท่าน แล้วก็ออกเดินทางไปยังสถานที่ถัดไป — บ้านพักคนชรา TCN Nursing Home

ที่นี่ไม่ใช่ที่ใหม่สำหรับผม ผมเพิ่งเคยมาเล่นให้กับกลุ่มคุณตาคุณยายที่นอนติดเตียงอยู่ในห้องเงียบๆ ด้านในสุดเมื่อไม่กี่สัปดาห์ก่อน แต่คราวนี้ ผมตั้งใจจะพาเสียงดนตรีไปยังห้องอีกห้องหนึ่ง — ห้องที่กว้างกว่าเดิม แสงธรรมชาติเข้าถึงมากขึ้น และมีเตียงตั้งห่างกันพอสมควร ห้องนี้มีคุณตาคุณยายอยู่ราว 6 คน ซึ่งแต่ละท่านก็มีสภาพร่างกายที่แตกต่างกันไป

บรรยากาศของห้องนี้เป็นแบบนี้ครับ:

พอผมก้าวเข้าไปในห้อง คุณยายคนหนึ่งก็ยิ้มกว้างทันที “มาจากไหนจ๊ะ” ท่านถาม พลางลุกขึ้นนั่งบนเตียงอย่างกระตือรือร้น ยังไม่ทันที่ผมจะตอบอะไร คุณยายก็พูดขึ้นมาอีกครั้ง “เข้ามาสิ! เข้ามาเลย!” พร้อมโบกมือเรียกอย่างอารมณ์ดี ท่านพูดเก่งมากตั้งแต่ผมเดินเข้าไป ท่านถามคำถามเดิมซ้ำๆ อย่างตื่นเต้นเหมือนกำลังได้เจอเพื่อนเก่าเป็นครั้งแรก พอผมเล่นเสร็จ พี่พยาบาลก็มาบอกว่า คุณยายท่านนี้เป็นอัลไซเมอร์ และมักจะพูดคุยแบบนี้กับทุกคนที่เข้ามาใหม่เสมอ

ตอนแรกผมก็รู้สึกตั้งตัวไม่ทัน เพราะท่านพูดเร็วและเสียงดังมาก แต่ไม่นานผมก็เผลอยิ้มออกมา ความสุขของคุณยายมันบริสุทธิ์มาก แม้จะรีเซ็ตใหม่ทุกไม่กี่นาทีก็ตาม ทุกคำว่า “เข้ามาสิ” ของคุณยายมีความตื่นเต้นใหม่เสมอ

ผมตั้งคีย์บอร์ดไว้ตรงกลางห้อง ตรงจุดที่คิดว่าเสียงจะกระจายไปถึงทุกเตียงได้ดีที่สุด คุณตาบางคนก็นอนฟัง บางคนก็นั่งขึ้นมาฟังอย่างตั้งใจ

ก่อนจะเริ่มเล่น ผมเดินทักทายคุณตาคุณยายทีละคน พร้อมบอกว่า

“สวัสดีครับ ผมชื่อทีมและวันนี้ผมจะมาเล่นเปียโนให้ฟังนะครับ”

บางท่านพยักหน้าและยิ้มให้ ส่วนคุณยายคนเดิมก็ยังคงถามชื่อผมซ้ำๆ พร้อมรอยยิ้มสดใสทุกครั้งที่ผมตอบกลับไป

พอถึงเวลาที่รู้สึกว่าใช่ ผมก็เริ่มเล่นช้าๆ อย่างตั้งใจ

กรุณาทำใจไว้กับคุณยายที่ช่างพูดเป็นพิเศษนะครับ 🥰

คุณยายที่เป็นอัลไซเมอร์ยังคงเรียกผมอยู่เรื่อยๆ ระหว่างเพลง ถามคำถามเดิมซ้ำแล้วซ้ำเล่า

“หนูเป็นคนเล่นเปียโนเหรอจ๊ะ?” คุณยายถาม พลางเอียงคอมอง

“ใช่ครับ ผมเองครับ” ผมตอบพร้อมรอยยิ้ม

แต่ไม่ว่าผมจะตอบไปกี่ครั้ง คุณยายก็ถามซ้ำอยู่ดี

ตอนแรกผมก็ไม่แน่ใจว่าจะตอบยังไงดี เพราะมันค่อนข้างรบกวนสมาธิของผม ในขณะที่คุณตาคุณยายอีกหลายคนก็กำลังตั้งใจฟังเพลงอย่างเงียบๆ แต่แล้วผมก็สังเกตเห็นบางอย่าง — ทุกครั้งที่คุณยายถาม ท่านถามด้วยน้ำเสียงที่สงสัยเหมือนใหม่ และยิ้มเหมือนได้ฟังคำตอบครั้งแรกเสมอ สำหรับคุณยายแล้ว ทุกวินาทีคือวินาทีใหม่จริงๆ

คุณยายไม่ได้ตั้งใจจะรบกวนใครเลย ท่านแค่อยู่กับปัจจุบันอย่างเต็มที่ — และสำหรับท่าน วินาทีนั้นมีความหมาย แม้มันจะวนซ้ำอยู่ก็ตาม

ดังนั้นผมเลยเลิกใส่ใจความซ้ำซาก และเลือกจะตอบท่านด้วยความใส่ใจเหมือนเดิมทุกครั้ง เพราะผมเห็นว่า… แค่นั้นก็เพียงพอแล้ว

หลังจากที่ผมเล่นเสร็จ พยาบาลท่านหนึ่งเดินมาขอบคุณ บอกว่ามันผ่านมานานแล้วที่ห้องนี้จะมีเสียงดนตรี พี่เขาบอกอีกว่า ถึงแม้คุณตาคุณยายหลายคนจะจำไม่ได้ในวันพรุ่งนี้ว่าเคยมีผมมาเล่นให้ฟัง แต่ “ความรู้สึก” ที่เกิดขึ้นวันนี้อาจยังคงอยู่ต่อไปอีกสักพัก

คำพูดนั้นทำให้ผมคิดไม่หยุดเลยครับ

ผมเคยเชื่อว่าผลกระทบต้อง “ถูกจดจำ” ถึงจะมีความหมาย ถ้ามีคนลืมสิ่งที่เราทำให้พวกเขา มันอาจหมายความว่าสิ่งนั้นไม่มีค่า

แต่ตอนนี้ผมเริ่มเข้าใจแล้วว่า… บางที “ความหมาย” ไม่ได้อยู่ที่ความทรงจำ แต่อยู่ที่ “ช่วงเวลานั้น” ต่างหาก วินาทีที่เราทำให้ใครสักคนรู้สึกว่าเขาไม่โดดเดี่ยว

สุดท้ายแล้ว การมาเยี่ยมครั้งนี้ทำให้ผมเข้าใจมากขึ้นว่า สิ่งที่เราทำไม่จำเป็นต้อง “ยิ่งใหญ่” หรือ “ยาวนาน” เสมอไปถึงจะมีคุณค่า แค่เรายกคีย์บอร์ดขึ้นมา เดินเข้าไปในห้องเงียบๆ และเล่นเพลงสักไม่กี่เพลง… แค่นั้นก็อาจเพียงพอแล้ว

เพียงพอที่จะเรียกรอยยิ้ม ทำให้ใครบางคนฮัมตาม และรู้สึกว่ามีคนเห็นเขา

แต่ก่อน ผมกังวลว่าเสียงดนตรีของผมต้องสมบูรณ์แบบ

แต่ตอนนี้ ผมเริ่มเชื่อแล้วว่า… แค่มัน “ได้อยู่ตรงนี้” ก็พอแล้ว :)

แล้วเจอกันโพสต์ถัดไปนะครับ

– ทีม