กลับสู่สองบ้านพักคนชราที่คุ้นเคย #1

เมื่อวานนี้ ผมมีโอกาสได้ไปเล่นเปียโนที่บ้านพักคนชราถึงสองแห่งอีกครั้ง หนึ่งในนั้นคือบ้านที่เหล่าโกวของผมเคยใช้ชีวิตในช่วงเวลาสุดท้าย และอีกแห่งคือสถานที่ที่ผมเคยไปเล่นเมื่อไม่กี่สัปดาห์ก่อน การได้กลับไปเยี่ยมทั้งสองที่ในวันเดียวกัน ทำให้ผมรู้สึกหลากหลายมาก ทั้งอบอุ่น ทั้งใจหาย แต่มันก็ทำให้ผมได้ย้อนกลับไปคิดว่า... ทำไมผมถึงเริ่มต้นทำสิ่งนี้ตั้งแต่แรก

ที่แรก คือบ้านพักคนชราที่ผมยังไม่เคยได้กลับไป “จริงจัง” นับตั้งแต่เหล่าโกวของผมจากไป ผมเคยแวะไปคุยกับเจ้าหน้าที่เมื่ออาทิตย์ก่อนเพื่อขออนุญาตเล่นเปียโน แต่ตอนนั้นก็ยังรู้สึกแปลกๆ อยู่ดี ทุกอย่างเงียบกว่าที่ผมจำได้มาก เมื่อก่อนตอนที่เหล่าโกวยังอยู่ ที่นี่เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและบทสนทนา แต่ตอนนี้ หลายๆ คนที่เคยอยู่ด้วยกันก็ค่อยๆ จากไปแล้ว

และนั่นแหละ ทำให้ผมรู้เลยว่า ดนตรีอาจจะช่วยเติมเต็มความเงียบให้กับคนที่ยังอยู่ตรงนี้ได้บ้าง

บ้านนี้มีห้องหลักอยู่สองห้อง — แยกชายและหญิง ผมเลยตั้งคีย์บอร์ดไว้ตรงทางเดินระหว่างสองห้อง หวังว่าเสียงเพลงจะลอยเข้าไปถึงทั้งสองฝั่ง

🎵 ผมเล่นเพลง “ฤดูที่แตกต่าง”

ระหว่างที่ผมเริ่มเล่น มีคุณยายคนหนึ่งจากฝั่งหญิงที่เคยเป็นเพื่อนกับเหล่าโกว พยายามลุกจากเตียงเพื่อมาใกล้ๆ เปียโน พี่เจ้าหน้าที่พยายามห้าม แต่คุณยายโบกมือเบาๆ เหมือนจะบอกว่า “ไม่เป็นไร” แล้วค่อยๆ เดินช้าๆ มานั่งที่เก้าอี้ใกล้ๆ เครื่องดนตรี ใช้เวลานานพอสมควร แต่ในที่สุดคุณยายก็มาถึง

ผมเล่นไปจนจบเพลง พอหยุดพัก ท่านก็มองมาที่ผมแล้วยิ้ม

“เหล่าโกวของหนูคงฟังอยู่ตอนนี้แน่ๆ เลย,” ท่านพูดเบาๆ

คำนั้นทำเอาผมพูดไม่ออกไปพักหนึ่ง ผมก้มมองคีย์บอร์ด แล้วค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมาบอกท่านว่า

“ผมก็หวังแบบนั้นเหมือนกันครับ ผมไม่เคยได้เล่นอะไรให้เหล่าโกวฟังเลยก่อนที่ท่านจะจากไป ผมเสียดายมากจริงๆ”

ขณะที่ผมเล่นเพลงต่อไป ใจผมก็ย้อนกลับไปคิดถึงช่วงเวลาที่ผมเคยมาที่นี่ตอนเด็กๆ ตอนนั้นผมไม่เคยคิดจะเอาเสียงดนตรีมาด้วยเลย ผมยังไม่มั่นใจพอ และก็ไม่เคยรู้เลยว่าเวลาของเหล่าโกวนั้นกำลังหมดลงเร็วขนาดนี้ พอมองย้อนกลับไป ผมรู้สึกเสียใจมาก ผมอยากจะย้อนเวลากลับไปเอาคีย์บอร์ดมาเล่นให้ท่านฟังสักครั้ง ถึงจะเป็นแค่เพลงเดียวก็ตาม

แต่วันนี้ ผมได้กลับมาอยู่ที่เดิม กับคนที่อยู่ในสถานการณ์ใกล้เคียงกัน ผมอดไม่ได้ที่จะคิดถึงโอกาสที่ผมพลาดไปกับเหล่าโกว บางที นี่อาจเป็นโอกาสครั้งที่สองของผมก็ได้ บางทีการเล่นเพลงให้กับคนที่ยังอยู่ตรงนี้ ก็อาจเป็นการส่งผ่านความรักและความคิดถึงไปให้เหล่าโกวด้วยเช่นกัน

ผมไม่ได้เล่นนานมาก แค่ไม่กี่เพลงที่เตรียมไว้ล่วงหน้า แต่การได้นั่งอยู่ระหว่างสองห้องนั้น ได้เห็นเพื่อนของเหล่าโกวตั้งใจฟังอย่างเงียบๆ ทำให้ผมรู้สึกถึงพลังบางอย่าง — ไม่ใช่เรื่องความสมบูรณ์แบบ หรือการแสดงโชว์ใหญ่โต แต่มันคือความรู้สึกที่เราได้ส่งต่อ ผ่านเสียงเพลง

ตอนที่เก็บของเตรียมกลับ ผมคิดได้ว่า บางทีเรื่องสำคัญอาจไม่ใช่สิ่งที่เราไม่ได้ทำในอดีต แต่อยู่ที่ว่า วันนี้ เราเลือกจะ “อยู่ตรงนี้” กับใคร และเลือกจะทำอะไร เพื่อคนที่ต้องการเรามากที่สุด

การมาเยี่ยมครั้งนี้ มันมีความหมายมากสำหรับผมแต่วันนั้นยังไม่จบแค่นั้น...

ผมยังมีอีกหนึ่งบ้านพักคนชราที่ต้องไปต่ออีกสถานที่... อีกกลุ่มคน... อีกบรรยากาศโดยสิ้นเชิง

เจอกันในโพสต์ถัดไปนะครับ

– ทีม