สิ่งที่ผมเรียนรู้จากการเล่นดนตรีให้ผู้ป่วยติดเตียง

หลังจากที่ผมเล่นเพลงสุดท้ายจบ ผมค่อย ๆ ยกนิ้วออกจากคีย์บอร์ดแล้วมองไปรอบ ๆ ห้อง สักพักหนึ่งไม่มีใครพูดอะไรออกมาเลย ผมไม่แน่ใจว่าควรจะคาดหวังอะไรดี แต่แล้วคุณยายคนหนึ่งก็มองมาทางผมแล้วยิ้ม พร้อมพูดในนำ้เสียงเบาๆ ว่า “หนูเล่นเพราะมาก ๆ เลยค่ะ” อีกคนพูดว่า “ขอบคุณมากเลยนะที่ยอมเสียสละเวลาของตัวเองมาเล่นให้พวกเราฟัง”

ตอนนั้นผมไม่รู้จะตอบยังไงดี เพราะไม่ได้คิดว่าจะได้รับคำพูดแบบนั้น เลยแค่ยิ้มแล้วพูดว่า “ไม่เป็นไรเลยครับ” คำพูดแบบนั้นทำให้ผมรู้สึกแปลกใจ ในทางที่ดี มันทำให้ผมรู้สึกว่าสิ่งที่ผมทำมีความหมายกับพวกเขาจริง ๆ

ตอนนั้นเองผมก็ได้เรียนรู้ว่า บางครั้งสิ่งเล็ก ๆ อย่างแค่ไม่กี่เพลง หรือเวลาไม่นาน ก็สามารถเข้าถึงใจคนได้มากกว่าที่เราคิด ถึงแม้ผมจะไม่รู้จักพวกเขาเป็นการส่วนตัว และสำหรับพวกเขา ผมอาจเป็นแค่เด็กผู้ชายคนหนึ่งที่มาเล่นเปียโนให้เขาฟัง แต่ผมก็สามารถทำให้พวกเขารู้สึกว่ามีคนมองเห็น แม้จะเป็นแค่ช่วงเวลาสั้น ๆ ก็ตาม

ระหว่างที่ผมกำลังแบกคีย์บอร์ดเดินไปที่รถ พยาบาลคนหนึ่งก็เดินมาถามว่าผมพอมีเวลาที่จะเล่นให้ห้องอีกฝั่งหนึ่งไหม เธอบอกว่าในห้องนั้นมีคุณตาคุณยายที่ชอบร้องเพลง และน่าจะชอบฟังผมเล่นดนตรีด้วย จริง ๆ แล้วผมไม่ได้วางแผนไว้ แต่ก็ตอบตกลง แล้วก็ย้ายคีย์บอร์ดไปตั้งอีกครั้ง เล่นไปสองเพลง บรรยากาศในห้องนั้นต่างออกไป แต่ความรู้สึกสงบก็ยังคงอยู่ ผมดีใจที่ตัดสินใจไป

หลังจากนั้น ผมก็เก็บของเสร็จและยืนอยู่ที่หน้าประตูสักพักก่อนจะเดินออกไป ยืนคิดอะไรเงียบ ๆ อยู่คนเดียว มันเป็นการไปเยี่ยมที่ไม่นาน แต่กลับรู้สึกบางอย่างที่ยังติดอยู่ในใจ

คืนนั้น ผมนึกย้อนกลับไปถึงตอนที่ผมจินตนาการถึงเหล่าโกวของตัวเองตอนกำลังเล่นเพลง ภาพนั้นทำให้ผมเปลี่ยนวิธีคิดและมุมมองในการเล่นดนตรีให้ผู้อื่น ผมหยุดกังวลว่าเสียงจะออกมาเพอร์เฟกต์แค่ไหน แล้วหันมาโฟกัสว่า...ผมอยากมอบอะไรให้พวกเขา

พอมองย้อนกลับไป ผมว่าความคิดแบบนั้นแหละ ที่เปลี่ยนทุกอย่าง

เมื่อก่อนผมจะคอยกังวลตลอดว่าต้องเล่นให้เป๊ะ พอเล่นผิดก็มักจะหยุดแล้วเริ่มใหม่ทันที แต่วันนั้นทำให้ผมรู้ว่า บางทีมันอาจไม่ใช่เรื่องของความเพอร์เฟกต์ แต่อาจเป็นเรื่องของการได้อยู่ตรงนั้น ทำให้ดีที่สุด และส่งต่อสิ่งที่ตั้งใจจริง ๆ

ผมตั้งใจว่าจะกลับไปเล่นให้คุณตาคุณยายที่นอนติดเตียงอีกแน่นอน แต่ครั้งหน้าอยากจะลองไปในสภาพแวดล้อมที่ต่างออกไป คุณตาคุณยายที่ผมเล่นให้ในครั้งนี้ยังมีเพื่อนหรือครอบครัวแวะมาเยี่ยมบ้าง ซึ่งก็ดีมาก ๆ เลย แต่ครั้งหน้า ผมอยากไปเล่นให้ผู้สูงอายุที่ไม่มีใครมาเยี่ยมเลย คนที่เหงาและต้องการความรักและความห่วงใย

ผมจะไปที่บ้านพักคนชราของรัฐ เพื่อใช้เวลาอยู่กับคุณตาคุณยายที่นั่น พร้อมแบ่งปันเสียงดนตรีให้กับพวกเขา

ผมก็คิดอยู่ว่า อาจจะลองสัมภาษณ์คุณตาคุณยายบางคน แล้วเอาเรื่องราวของพวกเขามาแบ่งปันในหน้านี้ด้วย ถึงจะเป็นแค่ช่วงเวลาสั้น ๆ แต่ถ้าเขารู้สึกว่า...ยังมีคนเห็น ยังมีคนจำได้ และยังมีคนรักอยู่ — สำหรับผม แค่นั้นก็มากพอแล้ว

ขอบคุณที่ติดตามกันนะครับผมจะค่อย ๆ แบ่งปันเรื่องราวต่อไปเรื่อย ๆ

แล้วเจอกันอีกเร็ว ๆ นี้ครับ :)

–ทีม