บทที่ 9: สถานที่ใหม่ จุดมุ่งหมายเดิม (ภาค 3)

แล้วผมก็กดคีย์ตัวแรกลงไป

ผมยังจำได้ดีว่ามันเบาและเปราะบางแค่ไหน เหมือนกับว่าผมยังไม่แน่ใจว่าตัวเองพร้อมจะเริ่มจริง ๆ หรือยัง ผมวางนิ้วลงบนคีย์เปียโนอย่างแผ่วเบา แล้วเสียงของเพลง Ballade pour Adeline ก็ค่อย ๆ ลอยไปตามทางเดินของโรงพยาบาล เพลงนี้ผมตั้งใจมอบให้อากงของผม...ซึ่งเป็นคนที่ผมนึกถึงทุกครั้งเวลาที่มือผมแตะลงบนเปียโน

แม้จะเป็นครั้งที่สองที่ผมได้มาเล่นดนตรีในโรงพยาบาล แต่ความตื่นเต้นก็ไม่ได้น้อยไปกว่าครั้งแรกเลย อาจจะมากกว่าด้วยซ้ำ อย่างที่เคยเล่าไปก่อนหน้านี้ โรงพยาบาลศิริราชไม่เหมือนกับโรงพยาบาลตำรวจเลย มันกว้าง โล่ง เพดานสูง แสงสว่างเยอะ ที่นั่นไม่วุ่นวายเหมือนโรงพยาบาลตำรวจ หลายคนอาจจะคิดว่าแบบนั้นน่าจะทำให้เล่นง่ายขึ้น แต่สำหรับผมมันกลับยากขึ้น เพราะความเงียบนั้นทำให้ผมรู้สึกเหมือนตัวเองเปลือยเปล่า ทุกโน้ตที่ผมเล่นเหมือนลอยค้างอยู่กลางอากาศ และทุกความผิดพลาดเล็ก ๆ ก็ดังชัดขึ้นมา

แต่ผมก็ยังคงเล่นต่อไป ผมค่อย ๆ เล่นผ่านเพลงต่าง ๆ ที่ผมเตรียมไว้ — ทั้งเพลงบรรเลงเบา ๆ ที่ฟังสบาย เพลงไทยที่คนทั่วไปน่าจะคุ้นเคย และเพลงพระราชนิพนธ์บางเพลงที่ผมตั้งใจเลือกมา เพราะคนไทยเกือบทุกคนรู้จัก และเติบโตมากับบทเพลงเหล่านี้ เพลงเหล่านี้มักจะเตือนใจเราถึงความรักและความเคารพที่เรามีต่อในหลวงของเรา พระองค์เป็นเหมือนศูนย์รวมของความเมตตา ความสงบ และความมั่นคงในหัวใจของคนไทย

หนึ่งในเพลงที่ผมเล่นคือ "ยามเย็น" ซึ่งเป็นพระราชนิพนธ์ในในหลวงรัชกาลที่ 9

ผู้คนผ่านไปผ่านมา บางคนก็เหมือนจะถูกดึงดูดเข้ามาเพราะเสียงดนตรี ผมสังเกตเห็นพยาบาลคนหนึ่งยืนหยุดอยู่ตรงราวกั้นด้านบน เขายืนนานกว่าที่ผมคาดไว้ มีคุณแม่คนหนึ่งจับมือลูกชาย พาเขายืนฟังอยู่พักหนึ่ง มีผู้ชายคนหนึ่งหยิบมือถือขึ้นมาถ่ายวิดีโอผมเล่น พร้อมกับรอยยิ้มบาง ๆ ที่ซ่อนอยู่หลังกล้อง เหตุการณ์เล็ก ๆ แบบนี้ทำให้ผมนึกถึงเหตุผลว่าทำไมผมถึงเริ่มต้นเส้นทางนี้ขึ้นมา พวกเขาทำให้ผมเห็นอีกครั้งว่า ดนตรีสามารถมอบความสงบและความอบอุ่นให้กับคนที่ต้องการมันจริง ๆ ได้

ช่วงท้ายของการแสดง ผมสังเกตเห็นหญิงสูงอายุคนหนึ่ง สวมเสื้อสีเขียวอมฟ้า เดินเข้ามาใกล้ผมอย่างช้า ๆ สีของเสื้อเขาทำให้ผมนึกถึงทะเล — สงบและอ่อนโยน ผมไม่เคยเห็นเขามาก่อน แต่ตอนนั้นเขาเดินเข้ามาเรื่อย ๆ สีหน้าของเขาดูสงบ และในแววตามีบางอย่างที่เปลี่ยนไป เหมือนกับว่ามีบางสิ่งบางอย่างถูกปลุกขึ้นมาในใจของเขา

เขายืนอยู่ตรงหน้าผม แล้วมองตาผม ก่อนจะพูดว่า “เพลงที่หนูเล่น… โดยเฉพาะเพลงพระราชนิพนธ์…” น้ำเสียงเขาสั่นเล็กน้อย เขาหยุดพูดชั่วครู่ แล้วรอยยิ้มบาง ๆ ก็ผุดขึ้นมา เหมือนกับว่าเขาได้ย้อนกลับไปยังความทรงจำบางอย่าง

“มันทำให้ป้านึกถึงในหลวงที่ป้ารักมาก” เขาพูด “ช่วยเล่นให้ป้าฟังอีกได้ไหมลูก?”

แล้วผมก็เล่นให้เขาฟัง

ระหว่างที่ผมเล่น เขายืนอยู่ห่างออกไปเพียงไม่กี่ก้าว เดินไปเดินมาอย่างช้า ๆ มีบางอย่างในท่าทางของเขาที่ดูสง่างาม — เหมือนกับว่าเสียงดนตรีได้มอบบางสิ่งกลับคืนให้เขา ไม่ว่าจะเป็นความสงบ หรือแม้กระทั่งความสุขก็ตาม

ในโพสต์ถัดไป ผมจะลงวิดีโอของเหตุการณ์นี้ให้ชมกันครับ!

บางครั้ง เราไม่มีทางรู้เลยว่าคนตรงหน้ากำลังเผชิญกับอะไร ถ้าเขาไม่ได้เดินเข้ามาคุยกับผม ผมก็คงไม่รู้เลยว่าเพลงเหล่านั้นมีความหมายกับเขามากแค่ไหน และในสถานที่อย่างโรงพยาบาล ที่เต็มไปด้วยคำถามที่ไร้คำตอบ และการต่อสู้ภายในใจของแต่ละคน ผมว่า “ช่วงเวลาสั้น ๆ ของความเป็นมนุษย์” แบบนี้อาจจะมีค่ามากกว่าที่ผมเคยคิดไว้ก็ได้

ในโพสต์ถัดไป ผมจะเล่าเพิ่มเติมเกี่ยวกับคุณป้าท่านนั้น — เรื่องราวที่เขาเล่าให้ผมฟังว่าเพลงเหล่านั้นเกี่ยวข้องกับความทรงจำของเขาที่มีต่อในหลวงรัชกาลที่ 9 อย่างไร และการพูดคุยของเราทำให้มุมมองของผมในการเล่นเปียโนในโรงพยาบาลเปลี่ยนไปอย่างไรบ้าง

ฝากติดตามด้วยนะครับ

-ทีม