ทำไมผมถึงเริ่มเล่นเปียโนให้คนอื่นฟัง (และทำไมคุณก็ควรลองเหมือนกัน)

เรื่องนี้มันเริ่มต้นขึ้นในห้องนั่งเล่นของตายายผมเอง

คือบ้านเรามีธรรมเนียมเล็ก ๆ ว่าทุกวันศุกร์ ครอบครัวผมจะไปเยี่ยมตายายที่คอนโดของท่าน มันไม่ได้หรูหราอะไรเลย เราแค่นั่งกินข้าวเย็นง่าย ๆ ด้วยกัน—บางทีก็เป็นอาหารที่ตายายทำไว้ บางทีก็ของที่ครอบครัวผมซื้อไป ทุกครั้งที่นั่งกินข้าวด้วยกัน ก็จะมีเรื่องเล่า มีเสียงหัวเราะเต็มไปหมด

แล้วก็มีอยู่วันนึง พ่อแม่ผมก็เสนอขึ้นมาว่าให้ผมเล่นเปียโนให้ตายายฟัง (จริง ๆ ก็ไม่ใช่แค่เสนอ…คือกึ่งบังคับนั่นแหละ ฮ่า ๆ) ตอนนั้นผมก็ไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นอะไรเลย ออกแนวเบื่อ ๆ ด้วยซ้ำ กลอกตาใส่เล็กน้อย เดินไปที่เปียโนแบบฝืน ๆ แล้วก็เล่นเพลงที่ฝึกมาบ่อยสุดในอาทิตย์นั้นให้ฟัง ไม่เข้าใจด้วยซ้ำว่าทำไมพ่อแม่ถึงอยากให้ผมเล่นนัก มันรู้สึกเหมือนเป็นงานที่ต้องทำมากกว่าสิ่งที่อยากทำจริง ๆ

แต่แล้ว...มันก็เกิดสิ่งที่ไม่คาดคิดขึ้น

พอผมเริ่มเล่น เสียงคุยกันในห้องก็เริ่มเงียบลง ทุกคนเริ่มหันมาฟัง ตายายก็ยิ้มและฮัมตามเพลงแบบมีความสุขมาก ๆ แล้วตอนที่เล่นจบ เสียงปรบมือดังขึ้น แต่สิ่งที่ผมรู้สึกไม่ใช่แค่ "โล่งใจที่เล่นจบซะที" เหมือนแต่ก่อน มันเป็นความรู้สึกดีใจจริง ๆ แบบอบอุ่นจากข้างใน ตอนนั้นเองผมก็เริ่มเข้าใจว่า การเล่นเปียโนของผมมันไม่ใช่แค่การกดโน้ตไปเรื่อย ๆ แต่มันคือการแบ่งปันอะไรบางอย่างที่มีความหมายให้คนรอบข้างได้รู้สึกไปด้วย

ความรู้สึกตรงนั้นเปลี่ยนความคิดผมไปหมดเลย

ตอนนี้ การเล่นเปียโนสำหรับผมมันเหมือนพลังพิเศษ ที่ช่วยให้ผมเชื่อมโยงกับคนอื่นได้

และนั่นแหละครับ คือเหตุผลที่ผมตัดสินใจไปเล่นเปียโนเป็นอาสาสมัครตามโรงพยาบาล ผมอยากให้คนอื่นได้สัมผัสความรู้สึกสบายใจและมีความสุขแบบที่ผมเคยเห็นในแววตาของครอบครัวเวลาผมเล่นให้ฟัง

บล็อกนี้ก็เลยเกิดขึ้นมา เพื่อเป็นที่ที่ผมจะเล่าเรื่องราว แชร์ประสบการณ์ และสิ่งที่ได้เรียนรู้จากการเดินทางนี้

ทำไมคุณก็ควรลองดูเหมือนกัน

คุณไม่จำเป็นต้องเป็นนักดนตรีระดับเทพถึงจะสร้างแรงกระทบให้กับชุมชนได้ ไม่ว่าจะเป็นดนตรี กีฬา ศิลปะ หรืออะไรก็ตามที่คุณรัก การแบ่งปันสิ่งที่คุณหลงใหลสามารถเติมเต็มหัวใจของใครบางคนได้จริง ๆ

การเป็นอาสาสมัคร ไม่ว่าจะที่โรงพยาบาล บ้านพักคนชรา หรือศูนย์ชุมชน สามารถสร้างช่วงเวลาที่น่าจดจำและเปลี่ยนวันธรรมดาให้กลายเป็นวันที่พิเศษสำหรับใครสักคนได้เลย

แนวคิดประจำชีวิตของผม

เหตุผลที่ผมทำสิ่งนี้ ไม่ใช่เพราะผมชอบเล่นเปียโนให้คนฟังในที่สาธารณะ (จริง ๆ นั่นคือสิ่งที่ผมไม่ค่อยอยากทำเลยด้วยซ้ำ) แต่สิ่งที่ทำให้ผมยังทำมันต่อไปก็คือแนวคิดชีวิตของผมที่ว่า:

"เราไม่มีทางรู้เลยว่าแต่ละคนกำลังเจอกับอะไรอยู่"

เราไม่มีทางรู้หรอกว่าใครเพิ่งสูญเสียคนที่รัก หรือใครกำลังเครียดเพราะต้องเลี้ยงดูครอบครัวหลังจากตกงาน เว้นแต่เขาจะเล่าให้เราฟัง

เพราะงั้น ถึงแม้บางครั้งผมจะรู้สึกไม่สบายใจ หรือเขินที่จะเล่นในที่สาธารณะ ผมก็ยังเลือกที่จะทำ เพราะแค่มีโอกาสเล็ก ๆ ที่มันอาจจะทำให้ใครบางคนรู้สึกดีขึ้น มันก็คุ้มแล้ว

ไว้ในบล็อกตอนต่อไป ผมจะมาเล่าช่วงเวลาที่ผมได้เจอจริง ๆ ว่ามันยืนยันแนวคิดนี้ของผมยังไง

ตอนนี้ ผมอยากจบด้วยภาพโปรดภาพนึงของผมตอนเด็ก ที่ผมกำลังเล่นเปียโนกับพ่อ

แล้วเจอกันโพสต์หน้านะครับ :)