ขั้นที่ 7: สถานที่ใหม่ จุดมุ่งหมายเดิม (ภาค 1)

หลังจากการแสดงครั้งแรกของผมที่โรงพยาบาลตำรวจจบลง ผมก็ไม่แน่ใจเลยว่าขั้นตอนต่อไปควรจะเป็นอะไรดี เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมา ผมตั้งใจแค่เรื่องการเตรียมตัวและการแสดงในครั้งนั้น จนไม่ทันได้วางแผนว่าจะไปต่อที่ไหน หรือจะทำอะไรต่อไปดี

และนั่นแหละครับ ที่ทำให้ผมตัดสินใจมุ่งหน้าไปยังโรงพยาบาลศิริราช ซึ่งเป็นหนึ่งในโรงพยาบาลที่ใหญ่และมีชื่อเสียงที่สุดในประเทศไทย เพื่อสานต่อเจตนารมณ์ในการแบ่งปันความสุขและความรักผ่านเสียงดนตรี

ผมยอมรับเลยว่าตอนแรกคาดว่าขั้นตอนการขออนุญาตน่าจะยากและซับซ้อน

แต่ความจริงกลับง่ายกว่าที่คิดไว้มากครับ

ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา โทรไปที่โรงพยาบาล บอกกับเขาว่าผมเป็นนักเรียนที่อยากอาสาเล่นเปียโนให้ผู้ป่วยฟัง เขาก็รับฟังด้วยความใจดี และให้ไฟเขียวทันที จากนั้นก็ส่งฟอร์มมาให้กรอก ซึ่งเป็นแบบฟอร์มง่าย ๆ คล้ายกับที่โรงพยาบาลตำรวจเลยครับ

เหตุการณ์นี้ทำให้ผมได้ทบทวนกับตัวเองว่า บางครั้ง สิ่งที่ฉุดรั้งเราไว้ไม่ใช่โลกภายนอก แต่เป็นความกลัว ความกังวลที่เราสร้างขึ้นมาเอง ผมเคยเสียเวลาไปมากกับการคิดว่าจะพูดอย่างไรดี จะขออนุญาตแบบไหน แต่พอถึงเวลาจริง มันก็แค่... การโทรศัพท์หนึ่งสาย

พอผมได้วันแสดงแล้ว ความจริงก็เริ่มไล่ตามมาอีกครั้ง

แม้ผมจะเคยผ่านการแสดงมาก่อน แต่ความรู้สึกประหม่าและความกลัวก็ยังคงกลับมาอีกเหมือนเดิม ผมเริ่มตั้งคำถามกับตัวเองอีกครั้ง เพลงที่ผมเลือกเล่นมันจะดูร่าเริงเกินไปไหม? หรือจะช้าไปไหม? ถ้าคนดูที่นี่ไม่รู้สึกเชื่อมโยงกับเพลงเหล่านี้ล่ะ?

ศิริราชเป็นโรงพยาบาลที่แตกต่างจากโรงพยาบาลตำรวจโดยสิ้นเชิง มันกว้างขวาง เป็นระบบมากกว่า และดูพลุกพล่านไปหมด ผมเลยรู้สึกว่าต้องปรับตัวให้เข้ากับบรรยากาศใหม่ เลยใช้เวลาสองสามวันถัดมาเรียนเพลงใหม่สองเพลง เพื่อแทนที่บางเพลงที่ผมรู้สึกว่าไม่ค่อยชอบเท่าไหร่

หนึ่งในเพลงที่ผมเลือก มีความหมายมากกับผมครับ เพลงนั้นคือ "Ballade pour Adeline" มันเป็นหนึ่งในเพลงโปรดของอากง ผมยังจำได้ว่าเคยได้ยินเพลงนี้เปิดผ่านลำโพงเบา ๆ ระหว่างที่ครอบครัวรวมตัวกันตอนผมยังเด็ก มันเป็นเสียงที่คุ้นเคย และกลายเป็นเสียงแห่งความทรงจำสำหรับผมไปแล้ว

การนำเพลงนี้มาใส่ในรายการเพลงของผม เหมือนเป็นการระลึกถึงคุณตา เป็นการพาบางส่วนของบ้านไปด้วยในสถานที่ใหม่ ๆ คล้ายกับการพูดว่า "เพลงนี้เคยให้ความสุขกับคนที่ผมรัก หวังว่ามันจะทำให้คุณรู้สึกดีเช่นกัน"

นี่คือหนึ่งในรูปโปรดของผมกับอากง ที่ถ่ายในงานวันเกิดปีที่ 9 ของผม เวลาได้มองรูปนี้ทีไร ผมก็รู้สึกถึงความรัก ความห่วงใยของเขาที่มีให้ผมเสมอมา

นี่คือหนึ่งในรูปโปรดของผมกับอากง ที่ถ่ายในงานวันเกิดปีที่ 9 ของผม

ในตอนแรกที่ฟัง เพลงนี้อาจดูเรียบง่าย ตัวโน้ตเบา ๆ จังหวะลื่นไหล และไม่มีจังหวะเร่งเร้าแบบเพลงคลาสสิกบางเพลง แต่ยิ่งผมเล่น ยิ่งรู้สึกถึงความงามที่ซ่อนอยู่ในความเรียบง่ายนั้น มันมีความลึกซึ้งบางอย่างที่เผยออกมาทีละนิด

การเรียนเพลงนี้ง่ายกว่าที่คิดครับ ผมใช้เวลาซ้อมแค่ประมาณ 4 วันก็เริ่มคล่องแล้ว บางทีมันอาจจะเป็นเพราะผมคุ้นเคยกับมันอยู่แล้ว หรืออาจจะเพราะผมกำลังเล่นเพื่อคนที่ผมรักจริง ๆ

การเตรียมตัวสำหรับการแสดงครั้งนี้ รู้สึกต่างออกไปครับ มันมีแรงกดดันน้อยลง แต่กลับมีความหมายมากขึ้น นี่ไม่ใช่แค่เรื่องของการเติมเต็มเวลา แต่เป็นเรื่องของการส่งต่อสิ่งที่มีคุณค่าอย่างแท้จริง หวังว่าเสียงเปียโนจากหัวใจของผม จะสามารถส่งต่อความรู้สึกดี ๆ ให้กับใครบางคนได้เช่นกัน

เหตุผลที่ผมอยากแชร์เรื่องนี้ ไม่ใช่แค่เพื่อเล่าว่าผมทำอะไรไปแล้ว แต่เพื่อเตือนให้คุณรู้ว่า ทุกคนมีบางอย่างที่สามารถแบ่งปันได้ ไม่ว่าจะเป็นดนตรี ศิลปะ การเขียน ความเมตตา หรือแม้แต่เวลาเพียงเล็กน้อย สิ่งที่คุณรัก อาจมีความหมายอย่างลึกซึ้งสำหรับใครบางคนก็ได้

คุณไม่จำเป็นต้องสมบูรณ์แบบเพื่อสร้างความแตกต่างหรอกครับ คุณแค่ต้อง "ตั้งใจจะทำ"

ในบล็อกถัดไป ผมจะเล่าต่อเกี่ยวกับประสบการณ์การเล่นเปียโนที่ศิริราช ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง มีอะไรที่ท้าทาย และทำไมมันถึงยิ่งทำให้ผมรู้สึกแน่ใจว่าเส้นทางนี้ คือเส้นทางที่ผมอยากเดินต่อ

รอติดตามกันนะครับ

– ทีม