ขั้นที่ 6: สิ่งที่ผมได้เรียนรู้หลังจากการแสดงครั้งแรก

ก่อนที่ผมจะไปเล่นเปียโนในโรงพยาบาลครั้งแรก ผมเคยนึกว่าทันทีที่เล่นจบ ความกังวลต่าง ๆ จะหายไปหมด

ผมคิดว่าจะเดินออกมาจากที่นั่นด้วยความรู้สึกเหมือนผู้ชนะ ภูมิใจที่ได้เอาชนะความกลัวในการแสดงต่อหน้าคนอื่นได้เสียที ซึ่งมันก็มีความรู้สึกแบบนั้นอยู่บ้างนะครับ แต่สิ่งที่ติดค้างอยู่ในใจหลังจากนั้น มันเป็นอะไรที่เงียบกว่า ลึกกว่า คล้าย ๆ กับมุมมองอะไรบางอย่างที่เปลี่ยนไปโดยที่ผมไม่รู้ตัว จนกระทั่งผ่านไปอีกหลายวัน

เพราะพอเสียงปรบมือเงียบลง พอเดินออกจากโรงพยาบาล และความเครียดในช่วงนั้นค่อย ๆ คลาย ผมถึงได้รู้ตัวว่า สิ่งที่เกิดขึ้นมันไม่ใช่แค่การ "แสดง" แต่มันคือการ "เชื่อมต่อ" การ "ให้" และการ "รับ"

หนึ่งในสิ่งที่ผมได้เรียนรู้จากวันนั้น คือการเล่นดนตรีในที่แบบนี้ไม่ใช่เรื่องของความสมบูรณ์แบบเลย ไม่มีใครสนใจหรอกครับว่าผมจะพลาดคีย์ไปบ้าง ร้อยทั้งร้อยก็ไม่ได้สังเกตด้วยซ้ำ สิ่งที่สำคัญคือผมตั้งใจมาเพื่อมอบอะไรบางอย่าง ไม่ใช่เพราะถูกบังคับ แต่เพราะผมอยากทำจริง ๆ และนั่นแหละครับ ที่มันทรงพลังยิ่งกว่าการแสดงที่เป๊ะที่สุดเสียอีก

อีกอย่างที่ผมได้เรียนรู้คือ การทำอะไรเพื่อคนอื่นไม่จำเป็นต้องยิ่งใหญ่หรือซับซ้อนเสมอไป ทุกวันนี้เรามักเห็นคนจัดแคมเปญใหญ่ ๆ ทำอีเวนต์การกุศล หรือเดินทางไปไกลเพื่ออาสาสมัคร ซึ่งมันก็ยอดเยี่ยมมากจริง ๆ ครับ แต่สำหรับคนธรรมดาอย่างเรา มันอาจไม่ใช่เรื่องที่ทำได้ง่ายนัก

จากประสบการณ์ครั้งนี้ ผมรู้เลยว่า “การให้” บางทีมันก็เรียบง่ายมาก ๆ อาจจะแค่เรากับเปียโนเครื่องหนึ่ง ในห้องที่มีคนแปลกหน้าเต็มไปหมด พร้อมจะเปิดใจฟัง ไม่มีสปอตไลท์ ไม่มีพาดหัวข่าว มีแค่เสียงดนตรี และนั่นก็อาจมากพอที่จะสร้างความเปลี่ยนแปลงที่แท้จริงได้แล้ว

มันทำให้ผมนึกถึงสิ่งที่เคยพูดไว้ในโพสต์ก่อน ๆ ว่า เราไม่มีทางรู้เลยว่าคนอื่นกำลังผ่านอะไรอยู่ ทุกคนต่างก็มีเรื่องหนักใจของตัวเองในทุก ๆ วัน สิ่งที่เราทำได้ดีที่สุดก็คือการหยิบยื่นสิ่งที่เรามี ไม่ว่าจะเล็กแค่ไหน ถ้ามันสามารถมอบความสบายใจหรือความสงบให้ใครสักคนได้ แม้เพียงนิดเดียวก็ตาม

สำหรับผม สิ่งนั้นคือเสียงดนตรี และในวันนั้น ณ โรงพยาบาลแห่งนั้น ผมรู้สึกได้จริง ๆ ว่ามันอาจเป็นสิ่งที่ใครบางคนกำลังต้องการอยู่พอดี

เพราะฉะนั้น ถ้าคุณเคยมีความคิดว่าอยากจะแชร์สิ่งที่คุณรัก ไม่ว่าจะเป็นดนตรี ศิลปะ งานเขียน หรือแม้แต่เวลาเล็ก ๆ ของคุณเอง ลองทำดูครับ แม้จะกลัว แม้จะไม่มั่นใจ คุณไม่มีทางรู้เลยว่ามันอาจเป็นสิ่งที่ใครบางคนกำลังรออยู่ก็ได้

และใครจะรู้ล่ะครับ... บางทีคุณอาจอยู่แค่หนึ่งการแสดงห่างจากการค้นพบคุณค่าที่แท้จริงในตัวเองก็ได้

ในโพสต์ถัดไป ผมจะเล่าถึงประสบการณ์ในโรงพยาบาลแห่งที่สองและสาม ซึ่งคราวนี้ต่างออกไปโดยสิ้นเชิงเลยครับ! ผมจะลองเปรียบเทียบว่า สภาพแวดล้อมที่ต่างกัน ผู้ฟังที่ต่างกัน และอารมณ์ความรู้สึกที่ต่างกัน มีผลยังไงต่อการเดินทางของผมในฐานะนักเปียโนอาสาสมัคร

ห้ามพลาดนะครับ!

นี่คือภาพบรรยากาศเล็ก ๆ ของโรงพยาบาลที่สองที่ผมจะพูดถึง:

แล้วพบกันใหม่เร็ว ๆ นี้ครับ

– ทีม