ขั้นที่ 5: ประสบการณ์การแสดงเปียโนในโรงพยาบาลครั้งแรก (ก่อนและหลัง)

ผมจำเช้าวันนั้นได้ชัดเจนมาก ผมตื่นขึ้นมาพร้อมกับความรู้สึกแน่นท้องแบบที่อธิบายไม่ถูก

ความรู้สึกนั้นคล้ายกับตอนที่รู้ตัวว่ามีสอบ แต่ดันลืมอ่านหนังสือไปซะสนิท พอลืมตาขึ้นมา ความคิดแรกที่แล่นเข้ามาในหัวก็คือ “วันนี้แหละ วันจริง” วันนี้เป็นวันที่ผมจะได้ไปเล่นเปียโนในโรงพยาบาลสักที ครั้งหนึ่งผมเคยจินตนาการถึงวันนี้ด้วยความรู้สึกตื่นเต้น มันดูเหมือนฝันที่ไกลตัว แต่น่าตื่นเต้นมาก

ผมเคยนึกภาพตัวเองนั่งอยู่หน้าเปียโน เล่นอย่างสบาย ๆ มีคนยิ้มให้ อาจจะเปลี่ยนวันของใครบางคนได้ด้วยซ้ำ ฟังดูดีใช่ไหมครับ?

แต่พอวันนั้นมาถึงจริง ๆ มันกลับไม่รู้สึกแบบนั้นเลย

จากฝันดี กลายเป็นฝันร้าย

ความรู้สึกสบายใจที่เคยแนบแน่นกับโมเมนต์นี้หายไปหมด เหลือแต่ความกังวล ความไม่มั่นใจ และความกลัว ผมเริ่มถามตัวเองวนไปวนมาเหมือนเคยว่า “ถ้าเล่นพลาดล่ะ?” “ถ้าไม่เก่งพอ?” “ถ้าอยู่ดี ๆ ลืมกลางเพลงจะทำยังไง?”

ตัวผมในอดีตที่เคยฝันถึงวันนี้ดูมั่นใจและสงบมาก แต่ตัวผมที่นั่งอยู่ปลายเตียงตอนนี้ หัวฟู กระสับกระส่าย ไม่เหมือนกันเลย ความต่างนี้มันชัดเจนจนผมรู้สึกจุกในใจ ว่าทำไมสิ่งที่เคยรอคอยถึงกลายเป็นเรื่องน่ากลัวขนาดนี้

แต่ท่ามกลางความโกลาหลในหัว ผมก็เตือนตัวเองว่า จุดเริ่มต้นของเรื่องนี้คืออะไร ผมไม่ได้เริ่มเพราะอยากโชว์ความเก่ง แต่เพราะอยากส่งต่อสิ่งดี ๆ ให้คนอื่น ผมนึกถึงรอยยิ้มของคุณตาคุณยายตอนผมเล่นให้ฟัง และความสุขที่พวกท่านรู้สึกเมื่อตอนนั้น คิดถึงสิ่งเหล่านั้นแล้ว หายใจก็เริ่มกลับมาเป็นปกติ

แต่พอไปถึงโรงพยาบาล ความสงบที่เพิ่งเรียกกลับมาได้ก็พังทลายทันที

ตรงหน้าผมคือวงดนตรีเต็มวง แบบจริงจังเลยครับ ประมาณ 5 คน ดูมืออาชีพสุด ๆ เหมือนเล่นมาแล้วเป็นสิบ ๆ ปี พวกเขากำลังเล่นเพลงไทยเพราะ ๆ ที่ฟังแล้วเหมือนอยู่ในร้านอาหารหรู ผมยอมรับเลยว่าตอนนั้นรู้สึกตัวเล็กมาก

แล้วเวทีก็ไม่ได้เล็ก ๆ ด้วย มีเก้าอี้เรียงอยู่เต็มไปหมด เหมือนจะมาออดิชั่นมากกว่ามาเล่นเพื่อเป็นอาสาสมัคร ถ้าอยากเห็นว่าบรรยากาศเป็นยังไง ลองดูรูปนี้เลยครับ:

แต่เก้าอี้พวกนั้นก็ไม่ได้ว่างนะครับ เต็มไปด้วยคุณหมอ พยาบาล คนไข้ และคนอื่น ๆ ที่อยู่ในโรงพยาบาล ทุกคนวางมือถือแล้วหันมามอง มาฟัง

รอบตัวก็เต็มไปด้วยผู้คนที่เดินเข้าออกพลุกพล่าน นี่คือภาพรวมของบรรยากาศ:

และคนถัดไปก็คือผม

พอวงดนตรีจบ มือผมก็เริ่มชื้น หายใจก็เริ่มไม่ทั่วหน้า หัวใจเต้นแรงไปหมด แล้วชื่อผมก็ดังขึ้นจากไมค์ เท้าก้าวออกไปก่อนที่สมองจะทันสั่งให้หยุด

นี่คือช่วงเวลาที่ผมซ้อมมาทั้งหมด มันอยู่ตรงหน้าแล้ว

ผมนั่งลงหน้าเปียโน มือวางเหนือคีย์...แต่สมองกลับว่างเปล่า เพลงที่ผมมั่นใจที่สุดหายไปจากหัวแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย ซ้อมมาหลายอาทิตย์ แต่นาทีนี้นึกไม่ออกแม้แต่โน้ตแรก

ความคิดแย่ ๆ เริ่มกระหน่ำเข้ามา จนเกือบจะลุกหนีอยู่แล้ว

แต่แล้ว ทุกอย่างก็เริ่มกลับมา ช้า ๆ โน้ตเริ่มไหลคืน มือเริ่มจำได้ ถึงแม้หัวจะยังมึนก็ตาม

ผมเริ่มเล่น

มันไม่เป๊ะหรอกครับ มีพลาดนิดหน่อย แต่ก็ “พอ” แล้ว

พอเล่นจบก็มีเสียงปรบมือ—not แบบปรบมือลั่นแบบที่วงดนตรีก่อนหน้านี้ได้ แต่มันคือเสียงปรบมือที่อบอุ่นจริง ๆ พยาบาลยิ้มให้ ผู้อาวุโสท่านหนึ่งชูนิ้วโป้งให้ผม

ตอนนั้นเองที่ผมรู้ว่า จุดสำคัญของการแสดงครั้งนี้ไม่ใช่ความเป๊ะ แต่คือ “การเชื่อมต่อ” ต่างหาก

คนฟังอาจไม่จำว่าเรากดคีย์ผิดไปกี่ตัว แต่เขาจะจำได้ว่าเพลงนั้นทำให้เขารู้สึกยังไง

หลังจากเพลงแรกผ่านไป ผมก็เล่นต่ออีก 9 เพลง และยิ่งเล่น ก็ยิ่งรู้สึกเหมือนกำลังกลับไปเล่นให้คุณตาคุณยายในห้องนั่งเล่น ความกลัวที่เคยมีไม่ได้หายไปหมด แต่มันเล็กลงมาก มือเริ่มลื่นขึ้น หัวใจก็เริ่มสงบ เสียงดนตรีก็เริ่มไหลลื่นอย่างเป็นธรรมชาติ

ตอนนั้นผมไม่ได้แค่ “เล่น” แล้ว แต่ผมกำลัง “สื่อสาร”

พอครบหนึ่งชั่วโมง ผมก็เล่นเพลงสุดท้ายจบลง หายใจลึกอีกครั้ง คราวนี้ไม่ใช่หายใจจากความเครียด แต่เป็นลมหายใจที่สงบ และเต็มไปด้วยความภูมิใจ

ผมผ่านมาได้แล้ว

ไม่ได้ผ่านอย่างง่ายดาย ไม่ได้เป๊ะทุกจุด แต่ผ่านมาด้วยความจริงใจ

ตอนเดินลงจากเวที ผมรู้สึกเบาสบายขึ้นมาก ผมรู้ว่าผมได้เผชิญหน้ากับสิ่งที่เคยกลัว แล้วผ่านมันมาได้

วันนั้น ผมไม่ได้แค่ส่งต่อเสียงดนตรี แต่ผมได้ส่งต่อ “ตัวผมเอง” ออกไปด้วย

และผมว่า...นั่นแหละ คือพลังของการแสดงที่แท้จริง

ในโพสต์ถัดไป ผมจะมาเล่าถึงการสะท้อนความรู้สึกหลังการแสดง ว่าผมได้เรียนรู้อะไรจากประสบการณ์ที่ไม่เหมือนครั้งไหน ๆ นี้

ถ้าไม่อยากพลาดตอนต่อไป กดติดตามบล็อกนี้ไว้ได้เลยครับ ฟรีทั้งหมด แค่ใส่ชื่อกับอีเมลไว้ด้านล่าง แล้วผมจะส่งแจ้งเตือนให้เมื่อมีตอนใหม่

แล้วเจอกันครับ

– ทีม