ขั้นที่ 4: การเตรียมสภาพจิตใจก่อนวันแสดง

หลังจากที่ผมได้รับอนุญาตให้ไปเล่นเปียโนในโรงพยาบาลครั้งแรกเรียบร้อยแล้ว ผมนึกว่าความรู้สึกที่จะตามมาคงจะเต็มไปด้วยความตื่นเต้น มีพลัง และโล่งใจ

แต่ตรงกันข้ามเลยครับ ความกังวลเริ่มเข้ามาทีละนิด จนกลายเป็นคลื่นความเครียดก้อนใหญ่

ยิ่งใกล้วันแสดง ความประหม่าในใจก็ยิ่งทวีคูณขึ้นเรื่อย ๆ จนสุดท้าย ผมแทบจะคิดถึงแต่เรื่องนี้เรื่องเดียวทั้งวันทั้งคืน

ทั้ง ๆ ที่ผมมั่นใจว่าตัวเองเล่นทั้ง 10 เพลงได้สบายอยู่แล้ว แต่กลับเริ่มตั้งคำถามกับตัวเองทุกอย่าง

"เราจะจำไดนามิกได้หมดไหม?""ถ้าเล่นแล้วลืมกลางเพลงจะทำยังไง?""ถ้าผู้ป่วยไม่ชอบเพลงที่เราเล่นล่ะ?""เขาจะรำคาญมากกว่ารู้สึกดีไหม?"

ยิ่งคิดไปไกลเท่าไหร่ ความไม่มั่นใจก็ยิ่งเพิ่มขึ้นตาม

เพราะการแสดงครั้งนี้ มันไม่ใช่แค่การแสดงธรรมดา มันไม่ใช่การเล่นในห้องรับแขกบ้านอากงคุณย่าไม่ใช่การเล่นอยู่ในที่ที่คุ้นเคยหรือปลอดภัย

แต่นี่คือของจริง

ผมต้องเล่นให้กับคนแปลกหน้าบางคนเจ็บป่วยบางคนกำลังเผชิญช่วงเวลาที่ยากลำบาก บางคนอาจเพิ่งได้ยินข่าวที่เปลี่ยนชีวิตไปตลอดกาล

ผมอยากให้เสียงดนตรีเป็นของขวัญ ไม่ใช่สิ่งรบกวนและเมื่อมีเป้าหมายแบบนั้น สิ่งที่ตามมาคือความรู้สึกรับผิดชอบที่หนักมาก

แต่ทุกครั้งที่ความกลัวแทรกเข้ามา ผมจะเตือนตัวเองเสมอว่า…"เราทำสิ่งนี้ไปเพื่ออะไร?"ผมไม่ได้มาเล่นโชว์ความเก่งของตัวเองแต่ผมมาที่นี่เพื่อปลอบใจคนที่กำลังเผชิญอะไรบางอย่างที่ยาก

และสิ่งสำคัญก็คือการให้กำลังใจ ไม่ได้ต้องการความสมบูรณ์แบบ มันแค่ต้องมาจากใจ

เพราะแบบนี้ การเตรียมใจจึงกลายเป็นส่วนหนึ่งของการฝึกซ้อมด้วยผมต้องฝึกควบคุมความคิด ฝึกปล่อยความกลัว หายใจลึก ๆ แล้วเชื่อมั่นในตัวเอง ว่าทุกความพยายามที่เราทำมาตลอดหลายสัปดาห์นั้น “เพียงพอ” แล้ว

ก่อนวันแสดงไม่กี่วัน ผมก็อนุญาตให้ตัวเองได้พักหยุดตั้งคำถามว่าถ้ามันผิดพลาดจะเกิดอะไรขึ้นปล่อยให้ตัวเองได้รู้สึกโล่งบ้าง

และในช่วงเวลาเหล่านั้นเอง ผมกลับรู้สึกขอบคุณสัตว์เลี้ยงของตัวเองมากขึ้นกว่าเดิม

แมวกับหมากลายเป็นทีมซัพพอร์ตใจดีที่อยู่ข้าง ๆ ผมตลอด

แมวของผมจะชอบมานอนขดอยู่ข้าง ๆ เวลาผมนั่งบนโซฟา คอยเตือนใจว่า ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ผมก็ยังมีพวกมันอยู่ข้าง ๆ เสมอ

ส่วนหมาของผมก็จะนอนอยู่ข้างเปียโนทุกครั้งที่ผมเล่นเธอไม่สนใจเลยว่าผมจะเล่นพลาด จังหวะหลุด หรืออะไรไม่เป๊ะในสายตาของเธอ ผมไม่ใช่นักแสดง ผมคือคนที่เธอรักและกำลังทำสิ่งที่ผมรักอยู่ — แค่นั้นมันก็เพียงพอแล้ว

การได้มีพวกเขาอยู่ใกล้ ๆ เตือนให้ผมรู้ว่าเป้าหมายของการเล่นครั้งนี้ ไม่ใช่ความสมบูรณ์แบบแต่มันคือการอยู่ตรงนั้นจริง ๆ มอบสิ่งที่เรามี และปล่อยให้เสียงดนตรีทำหน้าที่ของมัน

เพราะแบบนี้ ผมก็เลยได้กลับไปจำได้อีกครั้งว่า"ทำไมเราถึงเริ่มต้นเรื่องนี้มาตั้งแต่แรก"และตอนนั้นเอง ผมก็รู้สึกว่า “เราพร้อมแล้ว”ไม่ใช่พร้อมจะไปโชว์อะไรแต่พร้อมที่จะ “เชื่อมต่อ” กับคนที่อยู่ตรงหน้า

หากคุณเคยตกอยู่ในสถานการณ์คล้าย ๆ กัน ผมอยากให้คุณลองหยุดคิด แล้วถามตัวเองว่า...

“ทำไมคุณถึงเริ่ม?”

คุณไม่จำเป็นต้องสมบูรณ์แบบเพื่อจะเริ่มได้แต่คุณต้องเริ่ม ถึงจะก้าวไปสู่ความสมบูรณ์แบบได้

ในบล็อกตอนถัดไป ผมจะมาเล่าประสบการณ์จริงในวันที่ผมได้ไปแสดงที่โรงพยาบาลครั้งแรกให้ฟัง

รอติดตามนะครับ :)

– ทีม